Rozdział 28 - "Pożegnania do łatwych nie należą"

-Co ty tu robisz!? - odwróciłam się gwałtownie w kierunku Hazzy. - Powinieneś być teraz w szpitalu! Zwariowałeś?!

-Tak zwariowałem.

-Przecież jeszcze nie powinieneś wychodzić! Co z twoim zdrowiem?!
-Ty jesteś ważniejsza. - odparł spokojnie i zbliżył się do mnie.

-Nie dotykaj mnie! To już koniec! Kiedyś i tak to musiało się skończyć. - powiedziałam z łzami w oczach.

-Kocham Cię, Wiktoria.

-Nawet mnie nie pamiętasz! Harry, przestań! To nie ma sensu. - westchnęłam i usiadłam po drugiej stronie łóżka.

-Pamiętam doskonale. - powiedział cicho, jednak nie zwróciłam na niego uwagi. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że zgubiłaś serduszko? - spytał przerywając ciszę.

-Słucham? Jakie serduszko? - spojrzałam na niego, nie za bardzo rozumiałam o czym mówi chłopak.
-Serduszko z moim zdjęciem. Nie pamiętasz? Mieliśmy mówić sobie wszystko, nawet najgorszą prawdę. - powiedział i usiadł na łóżku, po czym schował twarz w dłonie.

-Ale... - nie wiedziałam co powiedzieć, moja buzia była szeroko otwarta. - Pamiętasz? - spytałam podchodząc do niego.

-Tak. - westchnął. - Pamiętam.

-Boże, kochanie! To cudownie! - pisnęłam radośnie i rzuciłam się w objęcia chłopaka, ale po chwili oprzytomniałam i zerwałam się na równe nogi. - To znaczy bardzo się cieszę. - powiedziałam łapiąc równowagę.

-Przepraszam Cię kochanie, że musiało się stać coś złego, żebym sobie przypomniał. Błagam Cię wybacz mi. Daj nam jeszcze jedną szansę. - poprosił słodko pojawiając się nagle przy mnie. Nie wytrzymałam. Miałam wielką ochotę wtulić się w jego ramiona i poczuć się znów bezpieczna. Nasze twarze zbliżyły się do siebie w ułamku sekundy, a usta połączyły w namiętnym pocałunku. Całowałam Harry'ego zachłannie, tracąc przy tym oddech, jednak nie przerwałam pocałunku, trwałam w jakimś transie. Po chwili rzuciłam chłopaka na łóżko, a sama usiadłam na nim. Moje usta muskały jego szyję, a ręce wędrowały pod jego podkoszulkiem.

-Pragnę Cię. - wyszeptałam mu do ucha. W tym momencie Harry zrzucił mnie z siebie i teraz to ja znajdowałam się pod nim. Szybkim ruchem zdjęłam jego koszulkę i ujrzałam jego nagi tors. Teraz wydawał mi się tak umięśniony jak nigdy dotąd.

-Czekałem na Ciebie całe życie. - powiedział Harry, a jego oczy zabłyszczały.


Po upojnie spędzonej nocy obudziłam się w ramionach Harrolda. Uśmiechnęłam się na wspomienie minionego wieczoru, ale nie zmieniłam zdania. Musiałam wrócić do Polski. Spojrzałam na zegarek, który znajdował się na szafce nocnej, wskazówki pokazywały godzinę 07:58. Zostały mi trzy godziny do samolotu. Wstałam powoli z łóżka i zaczęłam zbierać swoje rzeczy z podłogi, robiąc przy tym jak najmniej hałasu. Kiedy już ogarnęłam bałagan panujący w pokoju, zabrałam swoje rzeczy i poszłam do łazienki odświeżyć się. Po 40 minutach byłam gotowa. Wróciłam do pokoju i spakowałam resztę swoich bagaży. Ostatni raz pocałował Harry'ego, który wyglądał tak niewinnie i zeszłam na dół. Pech chciał, że na dole zastałam Louis'a.
-Dokąd się panienka wybiera? - spytał roześmiany.

-Cicho! Obudzisz pozostałych, a ja nie lubię pożegnań. - skarciłam go.

-Słucham? Chciałaś wyjechać bez pożegnania? - udał oburzenie. - Chłopaki! - krzyknął.

-Zamknij się Lou! - powiedziałam zatykając mu usta ręką. - Nie utrudniaj mi tego jeszcze bardziej, proszę. Daj mi tylko coś zjeść i zniknę z waszego życia raz na zawsze.
-Jesteś głupia, wiesz? - uśmiechnął się do mnie.

-Dzięki. - pocałowałam go w policzek i ruszyłam do kuchni. Zrobiłam sobie kilka kanapek i kawę, które skonsumowałam w pośpiechu, po czym posprzątałam po sobie.

-Mogę Cię chociaż odwieźć? - spytał BooBear.

-Jasne, dzięki. - posłałam Tomlinsonowi szeroki uśmiech.

-Bynajmniej będę mógł spędzić z Tobą dodatkowe kilka chwil.

Po słowach chłopaka wzięliśmy moje walizki i ruszyliśmy do auta. W drodze na lotnisko wygłupialiśmy się jak zawsze, tylko, że teraz każde z nas czerpało z tej chwili tyle ile mogło. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że najprawdopodobniej już nigdy się nie spotkamy. Bynajmniej ja tak myślałam. Po godzinie byliśmy na miejscu, do mojego odlotu została niecała godzina.
-Mam nadzieję, że będziecie mnie dobrze wspominać. - powiedziałam do Louis'a kiedy wyciągaliśmy walizki z bagażnika samochodu.

-Wiktoria, ty chyba nie myślisz, że widzimy się ostatni raz w życiu. - zaśmiał się chłopak.

-Tak, tak właśnie myślę. - powiedziałam uśmiechnięta. Nie wiem dlaczego, ale dopisywał mi dobry humor, chociaż miał być to dla mnie najgorszy dzień mojego życia.
-To nie myśl więcej. - odparł.

-Głupek. - szturchnęłam go w ramię.

Nasze wygłupy przerwał dźwięk mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam imię "Harry". Postanowiłam, że odbiorę w końcu i tak już niczego nie zmienię.

-Tak? - spytałam.

-Wiktoria? Gdzie ty jesteś? Mam nadzieję, że nie tam gdzie myślę. - powiedział podenerwowany Harrold.

-Wydaje mi się, że jestem właśnie tam gdzie myślisz. - odparłam.

-Dlaczego? Myślałem, że... przecież wczoraj... Wiktoria błagam nie rób tego! - krzyknął chłopak.

-Harry tak będzie najlepiej dla nas obojga. Niczego już nie zmienimy, nie powinniśmy być razem, nie wychodzi nam to.

-Błagam Cię nie rób niczego głupiego! Zaraz będę na lotnisku. Czekaj tam na mnie. Porozmawiamy jeszcze raz. Kocham Cię. - usłyszałam, że głos mu się łamie, nie chciałam sprawiać nikomu bólu.

-Ja Ciebie też. - odpowiedziałam i rozłączyłam się.
-No chodź tu wariacie! - powiedziałam do Lou. - Musimy się pożegnać. Nie chcę się spóźnić na samolot. - wtuliłam się w paskowanego.

-Chyba będzie lepiej jeśli teraz Cię puszczę, bo inaczej się popłaczę. - zaśmiał się chłopak i oderwał ode mnie. Widziałam łzy w jego oczach i automatycznie rozpłakałam się. - Nie płacz mała. Jeszcze się spotkamy.
-Nie Louis. To koniec. Za dużo złych wspomnień.

-Złych? Chyba jesteś niesprawiedliwa.

-Może. - westchnęłam.

-Ja i tak uważam, że to jeszcze nie koniec naszej historii. Zobaczysz, że spotkamy się szybciej niż Ci się wydaje.

-Jasne. Kocham Cię głuptasie. Nigdy o mnie nie zapomnij. - pocałowałam chłopaka w policzek, wzięłam swoje bagaże i ruszyłam w stronę bramek. Odwróciłam się jeszcze, żeby pomachać Louis'owi i w tym momencie zobaczyłam Harrolda biegnącego w moją stronę. Rzuciłam walizki, podbiegłam do niego i mocno go przytuliłam.
-Nie pozwolę Ci odejść. Nie teraz. - powiedział Hazz, a ja poczułam jego łzy na moich włosach. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy po czym pocałowałam go ostatni raz.

-Wybacz Harry, ale ja nie zostanę. To jest nasze pożegnanie. - szepnęłam mu na ucho i oderwałam się od niego.

-Chyba nie myślisz, że wsiądziesz to tego samolotu, a ja Ci na to pozwolę? - chwycił mnie za rękę.

-Nie musisz się zgadzać, wystarczy, że nie będziesz mi utrudniał. Jest mi ciężko, ale nie zmienię zdania, nie po tym co się wydarzyło. Przepraszam, żegnaj Harry. - wyrwałam się z uścisku chłopaka, zabrałam swoje walizki i szybkim krokiem ruszyłam na odprawę. Po moim policzku spływały słone łzy. Ostatni raz odwróciłam się i zobaczyłam Harrolda klękającego na ziemi z twarzą ukrytą w dłoniach. Moje serce pękło na pół. Wbrew sobie opuszczałam to miejsce i tych ludzi, ale tak musiałam postąpić.

Hej ;) Wiem, że nie jest to tak jak sobie to wyobrażaliście, ale taki scenariusz mi się podoba. Wielu z Was prosiło mnie, żeby Wiktoria nie wyjeżdżała, ale ja nie przewidziałam końca tej historii, tzn. przygody głównej bohaterki z One Direction. 

Czekam na wasze opinie. Mam nadzieję, że nie przestaniecie czytać mojego opowiadania i że spodoba się Wam taki rozwój wypadków.

Chciałabym zobaczyć znów 30 komentarzy ;) Wiem, że potraficie. Kocham Was ;*

P.S. Jeśli chcecie być informowani o kolejnych rozdziałach zostawcie proszę w komentarzach swoje tt lub numery gg ;)