Rozdział 20 - "Przecież to tylko Harry"

Obudziłam się o godzinie 6:38. Ze zdenerwowania nie mogłam spać. Dzisiaj idę z chłopakami odwiedzić Harrolda. Bałam się strasznie. Nie byłam w stanie przewidzieć co teraz będzie. Jednak nie ważne jak długo opierałabym się przed tym dniem, on w końcu musiał nastąpić. Mamy 22 lipca, czyli do końca wakacji został mi już tylko miesiąc. Ten czas muszę wykorzystać najlepiej jak tylko będę umiała. Wstałam powoli z łóżka i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej sukienkę, którą wczoraj podarował mi Zayn. Telefon także przyjęłam chociaż bardzo tego nie chciałam, ale Malik zaczął mnie szantażować. Powiedział, że jeśli się nie zgodzę on nie będzie korzystał z lustra. Zaczęłam się strasznie śmiać, ale kiedy spojrzałam na jego smutną minę zrozumiałam, że mówił poważnie i zrobiło mi się go szkoda. Ustąpiłam więc na co uradowany mulat uściskał mnie i pobiegł szybko do lustra po czym powiedział uśmiechnięty do swojego odbicia.

-Mówiłem Ci, że się uda. Mamy dar przekonywania.

Nadal miałam tą scenę przed oczami i chyba będę miała zawsze kiedy spojrzę na swoją sukienkę. Z wybranym kompletem poszłam do łazienki się umyć i przebrać. Korzystając z tego, że wszyscy jeszcze śpią wzięłam dłuższą kąpiel. Po godzinie, kiedy woda zaczęła robić się chłodna, a domownicy zaczęli się budzić, wyszłam niechętnie z wanny i doprowadziłam się do porządku. Gotowa do rozpoczęcia dnia wyszłam z łazienki i skierowałam się do kuchni, żeby zjeść śniadanie, choć co prawda przez nerwy skręcało mnie w żołądku to musiałam coś zjeść. Po prostu odczuwałam głód, a w dodatku z dołu tak ładnie pachniało.

-Co dzisiaj jemy? - spytałam wchodząc do kuchni.

-Może schrupiemy Ciebie? - powiedział Liam, który podszedł mnie od tyłu i ugryzł w szyję.

-Ale miałam na myśli coś apetycznego i może mniej tłustego. - zaśmiałam się na co wszyscy odpowiedzieli mi tym samym.

-Ja bym zjadł coś marchewkowego. - rozmarzył się Lou.

-A ja Nandos! - krzyknął Niall.

-Ale ja już robię tosty i jajka! - poinformował Liam. - Jeśli wy nie chcecie to zjem to sam.

-Chcemy! - zaprotestował Horan. - Ale Nandos byłoby pyszniejsze.

Ta scena była taka codzienna i zabawna, że wydawałoby się, iż nic nie zakłóca spokoju tym chłopakom. Jednak nie wszystko było idealne. Każdy z tutaj obecnych przeżył niedawno ciężki czas, ale to nas wszystkich tylko zbliżyło do siebie.

-Halo? Ziemia do Wiki. Jesteś z nami? - machał mi przed oczami paskowany.

-Eee...yyy... taaak. - przeciągnęłam wypowiedź, nie wiedziałam o czym aktualnie rozmawiali, więc postanowiłam się dowiedzieć. - A o czym mówicie?

-Chyba się jeszcze nie obudziłaś. Kawy? - spytał Liam, po czym wziął gryz tosta, którego trzymał w dłoni.

-Chętnie. - odparłam. - O już śniadanie. - zdziwiłam się kiedy zobaczyłam przed sobą talerz z jedzeniem.

-Czuję, że dzisiaj będzie ciężki dzień. - ziewnął Zayn, który przez cały czas spał z głową na stole kuchennym.

Na nasze szczęście słowa chłopaka nie sprawdziły się. Po zjedzonym śniadaniu chłopcy poszli się umyć i ubrać. Ja w tym czasie szukałam swojej zaginionej bransoletki, którą dostałam od Harry'ego. Ostatni raz miałam ją na ręku w dniu tego feralnego wypadku. Może ta mała ozdoba nie przynosiła mi szczęścia, ale była prezentem od mojego chłopaka, którego teraz w pewnym sensie nie miałam.

Kiedy ją znalazłam ucieszyłam się starasznie, ale mój wzrok przykuło miejsce, w którym powinno znajdować się malutkie serduszko ze zdjęciem Harry'ego. Jego tam wcale nie było, posmutniałam trochę, ale i tak cieszyłam się, że znalazłam podarunek od Styles'a.

-Jesteśmy gotowi. Możemy jechać. - poinformował mnie Zayn stając w progu drzwi do pokoju Harrolda.

-To chodźmy. - powiedziałam i ruszyłam z chłopakiem na dół.

Droga minęła nam bez żadnych niespodzianek. Na szczęście szpital nie był tak daleko. Po około 20 minutach byliśmy na miejscu. Chłopcy wyskoczyli z auta i pobiegli w stronę wejścia do budynku. Ze mną został jako jedyny Liam.

-Boisz się? - spytał.

-Trochę.

-Nie masz czego. Wierzę, że się wszystko uda. - uśmiechnął się do mnie i chwycił mnie za rękę.

-Mam taką nadzieję.

Chłopak objął mnie ramieniem i ruszyliśmy w stronę budynku. Po chwili znajdowaliśmy się już przed salą. Zatrzymałam się i moje serce chyba także. Payne spojrzał na mnie uśmiechnięty. Jego wzrok zachęcał mnie do działania, ale ja drżałam ze strachu.

-Spokojnie. Przecież to tylko Harry. - zaśmiał się. - Twój Harry. - szepnął mi na ucho.

-Właśnie! Mój! - powiedziałam i otworzyłam drzwi.

Hej ;*

Jesteście niesamowici. Dziesięć komentarzy pod rozdziałem (chociaż podejrzewam,że napisała je jedna osoba). Tak jak obiecałam wstawiam już nowy rozdział i mam już następny ;)

Jeśli chcecie jeszcze dzisiaj przeczytać dalsze losy proszę o 15 komentarzy. Wiem, że potraficie ;)
Kocham Was! Buziaczki ;*