Rozdział 18 - "Będzie dobrze"

-Mogę? - spytał niepewnie.

-Jasne. Siadaj. - powiedziałam i wskazałam ręką miejsce obok mnie. - Co się stało?

-No bo ja... chciałem...ehm...nie wiem od czego zacząć.

-Najlepiej od początku Lou. - uśmiechnęłam się do chłopaka.

-Chciałem ci podziękować. - spojrzał na mnie.

-Mi? Za co? - zdziwiłam się.

-Wiem, że to co teraz powiem może wydać się idiotyczne, ale zmieniłaś nasze życie. - zaśmiał się.

-Ja? - zrobiłam wielkie oczy. Z każdą sekundą ten chłopak zadziwiał mnie co raz bardziej.

-Wiktoria, ja wiem, że ty może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale odkąd pojawiłaś się w naszym życiu, my się zmieniliśmy. Na lepsze. - spojrzał w przestrzeń. - Chciałem Cię też o coś prosić.

-Tak?

-Nie możesz nas zostawić, a przede wszystkim Harry'ego. Musisz zrobić wszystko, żeby on sobie przypomniał. Ten chłopak na prawdę Cię kocha i właściwie nie wiem czemu o tym zapomniał. - westchnął i spojrzał na mnie.

-Ale ja nie mam mu tego za złe Louis, wiem, że to nie jego wina. Tylko moja. - Tomlinson chciał mi przerwać jednak ja kontynuowałam swoją wypowiedź. - Po większych przemyśleniach dotarło do mnie, że jeśli bym stąd wyjechała, zrobiłabym największy błąd w moim życiu. - uśmiechnęłam się do siebie.

-Cieszę się, że doszłaś do takich wniosków. - zaśmiał się BooBear. - Jesteś najwspanialszą dziewczyną jaką znam... no może masz jedną konkurentkę. - westchnął i spojrzał w podłogę.

-Eleaonor?

Chłopak nie odpowiedział. Widziałam, że jego oczy robią się wilgotne. Dla niego musiało być ciężkie rozstanie z nią. Przecież tworzyli taką cudowną parę, wszyscy im kibicowali.

-Lou...dlaczego wy właściwie się rozstaliście?

-Właściwie... my się nie rozstaliśmy. Stwierdziliśmy oboje, że żyjemy pod presją świata. Co raz więcej plotek pojawiało się na nasz temat. El nie potrafiła... nie mogła... nie chciała być sławna z tego, że jest moją dziewczyną. Postanowiliśmy od tego odpocząć na jakiś czas. Na początku rozmawialiśmy ze sobą normalnie, dzwoniliśmy do siebie i pisaliśmy, ale teraz nie mam z nią żadnego kontaktu, przestała mi odpisywać na wiadomości, nie oddzwania. Czuję, że się od siebie oddalamy. - po policzku Lou spłynęła łza. Zbliżyłam się delikatnie do niego i objęłam ramieniem. Chłopak kompletnie się rozkleił i wtulił we mnie. Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę. Nie odzywaliśmy się wcale. Słyszałam tylko cichutki płacz Louis'a.

-Będzie dobrze. Coś wymyślimy. - pogłaskałam go po plecach. - Eleaonor to mądra dziewczyna, jeśli się nie odzywa to musi mieć ku temu powód. No już uspokój się. Faceci nie płaczą. - zaśmiałam się. Tomlinson odsunął się ode mnie i wytarł łzy.

-Nie wiem co we mnie wstąpiło. Przepraszam. - powiedział i zerwał się na równe nogi. Podszedł do drzwi, które otworzył, spojrzał na mnie i szepnął ciche. - Dzięki.

-Na mnie zawsze możesz liczyć. - puściłam mu oczko. Kiedy pan marchewka opuścił mój pokój ja pogrążyłam się w myślach. Nie chciałam, żeby Harry zapomniał o mnie, musiałam zrobić wszystko co w mojej mocy, żebyśmy byli razem. Spojrzałam na zegarek, była godzina 18:46. Musiałam iść do kuzyna po swoje ubrania. Wiedziałam, że spotkanie z Kacprem nie będzie należało do najłatwiejszych, ale nie mogłam chować się przed światem w domu chłopaków. Wstałam i podeszłam do drzwi, gdy je otworzyłam moim oczom ukazał się Zayn.

-Coś się stało?

-Mam dla Ciebie prezent, a właściwie to dwa. - uśmiechnął się szeroko.

-Dla mnie? A z jakiej okazji? Przecież urodziny... nie ważne, co tam masz?

-Proszę. - powiedział wręczając mi dużą papierową torbę i malutkie pudełko.

-Co to? - spojrzałam na chłopaka.

-Otwórz i przymierz. Czekam na dole. - posłał mi chytry uśmieszek i zbiegł po schodach.

Wróciłam do pokoju i otworzyłam pakunek. Najpierw rozpakowałam dużą torbę. W środku znalazłam piękną, beżową sukienkę. Pomyślałam, że kosztowała majątek. Nie mogłam jej przyjąć, więc włożyłam ją z powrotem do kartonu. Bałam się co może być w nieco mniejszym pudełku, ale ciekawość zwyciężyła. W drugim pudełku znajdował się telefon, a dokładnie czarny BlackBerry Curve. Z telefonem uczyniłam to samo co z sukienką, czyli spakowałam do pudełka. Wzięłam rzeczy i zeszłam na dół. W salonie na kanapie siedział Zayn, Niall, Liam i Lou. Wszyscy spojrzeli w moją stronę jak na sygnał.

-A gdzie sukienka? - spytał zdziwiony Zayn.

-Tutaj. - pomachałam mu torbą przed oczami i położyłam prezent na stole.

-Czemu jej nie przymierzyłaś? Nie podoba Ci się? - drążył.

-Jest piękna, ale nie mogę jej przyjąć i telefonu też nie.

-Dlaczego?

-Zayn, to jest za drogie. Poza tym nie lubię być nikomu nic dłużna.

-Zwariowałaś!? Przecież to jest prezent i masz go przyjąć, nie masz wyjścia.

-Mam wyjście i właśnie z niego korzystam. - zrobiłam przepraszającą minę i skierowałam się do wyjścia.

-A ty gdzie? Obraziłaś się? - spytał podchodząc do mnie.

-Jak mogłabym się obrazić na Ciebie głuptasie? - pogłaskałam go po policzku.

-W takim razie gdzie idziesz?

-Wracam do domu. - powiedziałam naciskając klamkę.

 OTO SUKIENKA WIKI.

Kochani dziękuję za komentarze ;* Chciałabym wstawiać częściej rozdziały, ale niestety nie mam czasu. Ostatnio mam dużo nauki i w związku z tym w tym tygodniu może się nie pojawić kolejny rozdział, jednak postaram się go wstawić jak najszybciej. Wiem, że ten rozdział jest krótki i beznadziejny. Przepraszam was i pamiętajcie, że im więcej komentarzy tym jestem bardziej zmotywowana.

Kocham was ;) Buziaczki ;* ;* ;*