Rozdział 25 - "Niespodzianka"

TEN ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ DZIEWCZYNIE O IMIENIU GOSIA, KTÓRA PISZE PRZEPIĘKNE KOMENTARZE. DZIĘKUJĘ CI ZA CIEPŁE SŁOWA ;*

Kiedy wyszliśmy z sali Liam od razu spytał mnie o co chodzi. Nie wiedział o czym chcę pogadać, bo żadnego przyjęcia nie planowaliśmy. Usiedliśmy na krzesełkach przed salą.

-Liam to przyjęcie wymyśliłam, ale teraz będziemy musieli je zrobić. Chciałam spytać Was co robimy.

-Ale z czym? - zdziwił się Lou.

-No z tym faktem, że ja mieszkam u Was. Teraz Harry wyjdzie ze szpitala i co?

-Jak to co? Wróci do domu i będziemy żyli długo i szczęśliwie. - odparł szczęśliwy Louis i skierował się do sali.

-Czekaj. - chwyciłam go za ramię. - To wszystko nie tak.

-Wiktoria o co ci chodzi?

-Przecież nie mogę u Was teraz mieszkać. Harry wyjdzie ze szpitala i będzie nas za dużo w jednym domu.

-Ale to jest duży dom i jest w nim dużo miejsca. - powiedział Liam.

-Czy wy nie rozumiecie?

-No nie bardzo. - odparli razem.

-Eh... chodzi o to, że wyprowadzę się do hotelu. Wydaje mi się, że to dobry moment. Nikt nie będzie cierpiał.

-O czym ty mówisz? - krzyknął Liam.

-To dobry moment żeby zakończyć tą sielankę. Wszyscy dobrze wiemy, że tak nie będzie wiecznie. Za miesiąc wracam do Polski, Hazza nie wiele pamięta, więc nie będzie cierpiał kiedy się wyprowadzę i zniknę z waszego życia. - wyrzuciłam z siebie taki potok słów, że nawet nie poczułam łzy spływającej po mojej twarzy. Pośpiesznie ją wytarłam.

-Wiktoria ty lubisz sobie komplikować życie, racja? Przecież już o tym rozmawialiśmy. Nikt o Tobie nie zapomni, za dużo radości wprowadziłaś do naszego życia. Żaden z nas nigdy nie wyrzuci Cię z naszego domu. Mówiąc nasz mam na myśli nasz i twój. - uśmiechnął się do mnie serdecznie Li. - Jeśli wrócisz do Polski to tylko dlatego, że musisz skończyć szkołę, później do nas wrócisz. Już rozmawialiśmy o tym z chłopakami.

-Wy jednak nie rozumiecie. Jesteśmy wszyscy jeszcze młodzi. - spojrzałam na Louisa. - No z wyjątkiem Ciebie. - zaśmiałam się. - I dlatego...

-Słucham? Ja nie jestem młody? - przerwał mi Louis. - Jestem wiecznie młody i piękny. - podszedł do mnie i pogłaskał po głowie. - Powtórz, Louis jest wiecznie młody i piękny. - powiedział i zaczął mnie łaskotać.

-Louis przestań proszę. - powiedziałam śmiejąc się.

-Liam pomożesz? - spojrzał na chłopaka nie przestając mnie łaskotać.

-Nie błagam! - śmiałam się.

-Oczywiście, tym sposobem wymusimy na niej wszystko. - zaśmiał się Payne.

-Powiedz, że zostaniesz z nami do końca wakacji, a jak skończysz szkołę to do nas wrócisz. Inaczej pomogę Louis'owi. - zmrużył oczy Daddy.

-Nie powiem. - pisnęłam przez śmiech. Już nie miałam siły, ale nie mogłam się poddać.

-W takim razie... - zaczął się do mnie zbliżać Liam.

-Dobrze, dobrze. Zostanę, ale już przestańcie.

-Przecież ja nic ci nie zrobiłem. - sprostował Payne.

-A kto mi groził?

-Czekaj, czekaj jeszcze nie skończyliśmy. Masz powiedzieć, że jestem wiecznie młody i piękny. - powiedział Lou i zarzucił włosami. Zaczęłam się śmiać jak szalona.

-Tak jesteś wiecznie młody, piękny, a... - spojrzałam na Lou.

-A co?

-Larry nie istnieje. - powiedziałam i szybkim krokiem ruszyłam do sali Hazzy.

-Jak to nie!? To jest kłamstwo! Teraz masz przechlapane. - powiedział Louis i ruszył za mną.

-Harry ratuj! - wbiegłam do sali i rzuciłam się w stronę Harrolda.

-Co się stało? - zdziwił się mój chłopak, a pozostali spojrzeli na mnie jak na wariatkę.

-Zabiję Cię! - krzyknął Louis wchodząc do sali.

-Nie! - pisnęłam.

-Powiecie nam co się stało? - spytał Niall.

-Ona powiedziała, że Larry nie istnieje. - powiedział wkurzony Louis, a wszyscy zaczęli się śmiać.

-Przepraszam kochanie. To był żart. - powiedziałam do loczka.

-Żart? - zaśmiał się Lou. - Złamałaś mi serce. - zaczął płakać i wskoczył na ręce Zayn'a.

-Wy jednak nie jesteście normalni. - powiedziała najzwyczajniej w świecie Gemma.

-Ja też? - spytałam.

-Tak, to oczywiste. - uśmiechnęła się. - Każdy kto spędza z nimi choć sekundę przestaje być normalny.

-Czyli ty też. - zaśmiał się Hazz.

-Gemma córeczko, czyli uważasz, że masz nienormalną mamę? - spytała Anne.

-Eee no w pewnym sensie tak, ale ty mamo jesteś szalona w dobrym znaczeniu. - powiedziała dziewczyna i pocałowała mamę w policzek.

-Dziękuję. Dobrze wiedzieć co myślą o mnie własne dzieci. - westchnęła kobieta.

-Mamo ja tak nie uważam. To ona powiedziała. Według mnie jesteś najcudowniejszą kobietą pod słońcem. - sprostował Harry.

-Lizus. - wytknęła mu język siostra.

-Wolę określenie synuś mamusi. - uśmiechnął się szeroko chłopak.

-Co nie zmienia faktu, że się podlizujesz.

-Ale jaki kochany z niego lizus. - powiedziała Anne.

-To przez te jego loczki. Zawsze ułatwiały mu życie. - zaśmiała się Gemma.

-Ja kocham jego loczki. - pisnął Louis i rzucił się na chłopaka. Wszyscy zapomnieli, że przed chwilą miałam być martwa.

-Ja uwielbiam jego dołeczki w policzkach. - powiedział Zayn, a chłopak automatycznie się uśmiechnął.

-No spójrzcie tylko na te dołeczki. - Louis zaczął tarmosić Harry'ego.
-Dobrze. To wy się tutaj bawcie, a ja wracam do domu. Nie będę Wam przeszkadzać. - kobieta spojrzała na mnie. - Zaopiekuj się moim synem. - uśmiechnęła się serdecznie.

-Oczywiście. Jest dla mnie równie ważny co dla pani. - odwzajemniłam uśmiech.

-Miałaś mi mówić po imieniu. - zaśmiała się.

-Przepraszam, ciężko mi się przyzwyczaić. Chyba nie dam rady się do pani inaczej zwracać. - zrobiłam przepraszającą minę.

-To przez to, że jestem już taka stara.

-Nie przepraszam. Naprawdę wiek nie ma tu nic do rzeczy. Po prostu jesteś mamą mojego chłopaka. - powiedziałam.

-A jednak potrafisz. - uśmiechnęła się i pocałowała mnie w policzek. - Do zobaczenia jutro.

-A ja? - posmutniał Hazz.

-Ojejku. Przepraszam synku, zapomniałam, że bez buziaczka się nie obejdzie. - zaśmiała się Anne i pocałowała Harry'ego.

-No ładnie. Zrobiłaś z mojej mamy potwora. Teraz ty będziesz córeczką mamusi. - posmutniał Harry.

-Ta dziewczyna jest potworem. Robi okropne rzeczy. - powiedział Lou i przytulił loczka. - Zostaw nas w spokoju.

-Dobra ja też muszę już iść. Umówiłam się z Greg'iem na lunch. - powiedziała Gem i przytuliła mnie. - Wierzę, że nie pozwolisz zrobić im krzywdy. - powiedziała i pocałowała mnie w policzek.

-Obiecuję, że ze mną nie stanie im się krzywda. Chociaż Louis'owi mogą zniknąć marchewki z lodówki. - zaśmiałam się.

-Jesteś równie szalona jak cała nasza rodzina. Dziękuję Ci.

-To ja dziękuję za miłe słowa.

-Oh przestań. Jesteś trochę za słodka. Musisz czasem pokazać kto tu rządzi. - powiedziała, a po chwili szepnęła mi na ucho. - Harry to lubi.

-Tak wiem. Zanim ich spotkałam byłam wielką fanką. - uśmiechnęłam się.

-Już nie jesteś? - zdziwił się Zayn.

-Nie ładnie jest podsłuchiwać. - powiedziała Gemma.

-Głośno mówicie.

-Dobra wiesz co robić. Pa. - pocałowała mnie jeszcze raz w policzek i zniknęła za drzwiami razem ze swoją mamą.

-No to teraz możemy Cię zabić i nie będzie świadków. - powiedział Louis i zaczął podwijać rękawy swojej białej koszulki oczywiście w niebieskie paski.

-Daj spokój. Nie boję się Ciebie. Ty byś nawet muchy nie zabił. - odparłam i usiadłam na łóżku Harry'ego. Louis stanął na przeciwko mnie i podrapał się po głowie. - Co ty znowu kombinujesz?

-Jak Cię zabić. - powiedział spokojnie.

-Louis! - krzyknęli wszyscy włącznie z loczkiem, który mocno mnie przytulił. W jego ramionach czułam się bezpieczna.

-Kochanie nie bój się. Jeśli będzie chciał Ci zrobić krzywdę będzie miał doczynienia ze mną. - powiedział Harrold i pocałował mnie.

-Już mnie nie kochasz? - Louis zaczął płakać. A ja wpadłam na pewien pomysł.

-Niall chodź tu na chwilę. - powiedziałam do blondyna. Mogłam poprosić każdego z chłopców o to, ale Niall wydawał mi się najbardziej odpowiednią osobą do wykonania mojego chytrego planu.

-Co się stało? - spytał podchodząc do mnie.

-Chodź bliżej. Muszę Ci coś powiedzieć na ucho. - powiedziałam, a kiedy się zbliżył wyjawiłam mu o co chodzi. Kiedy skończyłam oczy mu się zaświeciły.

-Dziewczyno jesteś genialna! - powiedział i uścisnął mnie mocno.

-Tak wiem. Już mi to mówiłeś.

-Kiedy? - zdziwił się.

-Niall! Nie pamiętasz jak wróciłeś do domu z McDonald'a z chłopakami?

-Aaa... ale teraz jestem bardziej przekonany do twojego geniuszu. - puścił do mnie oczko.

-Dobra, dobra. Nie gadaj tyle tylko idź i to zrób.

-A no tak, już idę. - powiedział i wyszedł na korytarz.

-Mogę wiedzieć co się dzieje? - spytał Harry.

-Może wszyscy się dowiemy? - sprostował Zayn.
-Niespodzianka. - uśmiechnęłam się szeroko. - Teraz to ja Ciebie się pozbędę. - powiedziałam do Lou.

-Boże! Ta dziewczyna to potwór! Niech mnie ktoś ratuje! - paskowany zaczął biegać po pomieszczeniu. W końcu wbiegł do łazienki i zamknął się na klucz. - Nie wyjdę stąd! Boję się jej! - krzyknął przez zamknięte drzwi.

-Poczekamy, zobaczymy. - powiedziałam do siebie po polsku.

-Kochanie ja Cię bardzo proszę. Mów po angielsku i głośno, bo ja też zaczynam się bać. - uśmiechnął się do mnie mój chłopak.

-Tobie w życiu nie zrobię krzywdy. - powiedziałam i pocałowałam go mocno.

-Aha, czyli, że my możemy oczekiwać najgorszego? - spytał Zayn.

-No oczywiście! Wpuściliście do domu potwora. - zaśmiałam się jak wariatka. - A właśnie kotku. Jakby co to śpię w twoim pokoju i twoim łóżku. Chyba nie masz mi tego za złe? - zielone oczy mojego kociaka zaświeciły się jak lampeczki.

-Już nie mogę się doczekać powrotu do tego łóżka. - powiedział i pocałował mnie czule.

-W takim razie, ja wychodzę z tej łazienki. Też chcę do tego łóżka. - Louis wybiegł z łazienki i wskoczył na mnie.

-Louis! - skarcił go Harry.

-No co? Jestem zazdrosny. - powiedział Tomo, a w tym momencie do sali wszedł Niall razem z moją niespodzianką.

Już czas ogłosić to światu. MAM NAJWSPANIALSZYCH CZYTELNIKÓW POD SŁOŃCEM!!! Jesteście cudowni! Chcę Wam podziękować z całego serca. Wasze komentarze są tak niesamowicie motywujące, że rozdziały piszę w 10 minut. Mam nadzieję, że ten rozdział będzie się Wam podobał tak ja mi.

Kocham Was!!! Oczywiście czekam na 30 komentarzy ;)