Rozdział 23 - "Misja do wykonania"

Obudził mnie hałas dochodzący z dołu. Przetarłam oczy i spojrzałam na zegarek, który stał na szafce nocnej. Była godzina 9 rano. Zwlokłam się powoli z łóżka i zeszłam na dół. Chłopcy już siedzieli w kuchni.

-Cześć. - powiedziałam, dałam każdemu po buziaku i usiadłam na kolana Zayn'a.

-Cześć śpiąca królewno. Jak się spało? - spytał chłopak.

-Dobrze, ale obudziły mnie wasze głosy. - zaśmiałam się. - O której wróciliście od Harry'ego?

-Koło północy byliśmy w domu. Pojechaliśmy jeszcze po drodze do Nandos. - Louis spojrzał na Niall'a morderczym wzrokiem.

-No co? Byłem głodny. - odparł Niall.

-A gdzie jest Li? - spytałam, kiedy zorientowałam się, że przecież nie ma go z nami.

-Pojechał po zakupy, bo w lodówce pusto. - zasmucił się Horan, a ja go przytuliłam.

-Nie martw się, chyba nie umrzesz z głodu w tym czasie? - spytałam chłopaka.

-Nie jestem tego taki pewny. - westchnął.

-Czekaj w torebce miałam jakiegoś batonika, chcesz?

-No jasne. Ratujesz mi życie. - ucieszył się chłopak i pocałował mnie w policzek.

-To idę. Zaraz wracam. - powiedziałam i wróciłam do siebie do pokoju. W torebce znalazłam batonika musli, nagle usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Wskoczyłam na łóżko w celu odebrania go. Dzwonił Harry, więc szybko odebrałam.

-Cześć kochanie. - ucieszyłam się.

-Witaj słońce. Kiedy przyjedziesz?

-Teraz z chłopakami będziemy jeść śniadanie, jak skończymy to pośpieszę ich i przyjedziemy, zgoda? - spytałam ucieszona.

-Myślałem, że za chwilę się zobaczymy. - posmutniał.

-Przecież dwie godziny to nie tak długo. - pocieszyłam go. Na dole usłyszałam głos Niall'a, który wołał, że zaraz umrze z głodu. Westchnęłam ciężko. - Kocham Cię. Muszę kończyć, mam misję do wykonania. - zaśmiałam się.

-Jaką? - zdziwił się Hazz.

-Muszę uratować Niallera przed śmiercią głodową. - wytłumaczyłam. - Widzimy się za dwie godzinki. Pa. - powiedziałam i rozłączyłam się pośpiesznie. Zbiegłam na dół z batonikiem, już na schodach spotkałam blondyna.

-Trzymaj. I nie umieraj, błagam. - zaśmiałam się i przytuliłam chłopaka. - Nikt inny nie rozśmieszy mnie tak jak ty. - udałam, że płaczę.

-Ej. Ty myślałaś, że ja mówiłem poważnie? - zaśmiał się. - Ten trik zawsze działa. - powiedział i skierował się do swojego pokoju.

-Oszukałeś mnie? Nie daruję Ci! Nie żyjesz. - powiedziałam mrużąc oczy i zaczęłam go gonić, jednak chłopak był szybszy. Wbiegł do siebie do pokoju i zamknął mi drzwi.

-Nie dostaniesz za karę śniadania. - powiedziałam zadowolona i zeszłam na dół.

Po 5 minutach wrócił Liam z zakupami, zrobiliśmy sobie śniadanie i zjedliśmy je pośpiesznie. Jedzenie przerwał nam dźwięk telefonu Payne'a.

-Co?

-Nie możesz zejść na dół? - spytał zdziwiony.

-Jak oszukujesz, to później żałujesz. - powiedział i rozłączył się.

-Nie czuję jak rymuję. - zarapowałam.
-Przecież to się nie rymuje. - zdziwił się Lou.

-Po polsku się rymuje. - wytknęłam mu język.

-LOL. - powiedział Lou, a ja zrobiłam duże oczy.

-To Niall. - poinformował Daddy.

-Czego chciał? - spytał Zayn.

-Żeby mu przynieść śniadanie do pokoju.

-A co on w hotelu jest? - spytał Zayn, a ja zaśmiałam się.

-Ma stracha. - powiedział Li.

-Przed kim. - zdziwił się Lou.

-Wiki chciała go zabić. - wzruszył ramionami Payne i zabrał się za sprzątanie po śniadaniu. Zayn z Louis'em zaczęli się śmiać.

-Z czego się śmiejecie? - zdziwiłam się.

-Ty? Niall'a? - zarechotał Loui.

-Boże, widzisz i nie grzmisz. - powiedziałam i poszłam do siebie do pokoju. Wyjęłam z szafy czarne rurki, biały top i beżowy sweterek, a do tego brązowe converse. Z przygotowanymi ubraniami poszłam do łazienki. Poranna toaleta zajęła mi około pół godziny. Gotowa otworzyłam drzwi, a w nich zobaczyłam Niall'a. Zrobiłam wkurzoną minę i ominęłam go. Stwierdziłam, że będę udawała obrażoną na wszystkich no z wyjątkiem Liam'a, bo on nic nie zrobił. Zeszłam na dół do salonu i usiadłam na kanapie. Włączyłam telewizor, właśnie leciały jakieś wiadomości ze świata. Nie interesowałam się nimi, więc wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer mamy. Po trzech sygnałach odebrała.

-Tak, słucham.

-Cześć mamuś.

-Wiki, chyba się na Ciebie obrażę. - powiedziała surowym tonem.

-Za co?

-Dlaczego do nas nie dzwonisz? Jesteś w Anglii już od miesiąca, a rozmawiałyśmy chyba tylko cztery razy.

-Przepraszam mamo, ale jakoś tak wyszło, że nie było czasu. Tu się tyle dzieje. - wytłumaczyłam. - Obiecuję starać się dzwonić częściej.

-No dobra, dobra. Opowiadaj co tam słychać u Ciebie.

Opowiedziałam mamie wszystko co wydarzyło się odkąd ostatnio rozmawiałyśmy. Moja mama nie mogła uwierzyć w niektóre rzeczy, szczególnie kiedy jej powiedziałam o sytuacji z Kacprem.

-Mam nadzieję, że się pogodzicie Wiktoria. Powinniście się trzymać razem. - powiedziała mama.

-Tak wiem, ale to nie ja zachowuję się jak skończona kretynka.

-Wiki! - upomniała mnie mama.

-Tak wiem. Mamo muszę już kończyć, zadzwonię jutro. Kocham Cię, pa.

Po skończonej rozmowie włożyłam telefon do swojej torebki i wstałam z kanapy. Wyłączyłam tv, po czym skierowałam się na korytarz, gdzie zastałam Liam'a.

-Daj kluczyki, ja już poczekam w samochodzie.

-Tylko nie rozrabiaj mi tam. - powiedział chłopak wręczając mi kluczyki.

-Tak jest, tato. - zaśmiałam się i wyszłam z domu.

Kiedy już siedziałam w samochodzie, wyciągnęłam telefon i napisałam sms-a do Harry'ego.

"Ja już siedzę w samochodzie i czekam na chłopaków. Zaraz u Ciebie będziemy. x"

W odpowiedzi dostałam wiadomość o treści:

"Już się nie mogę doczekać. Jakby co mama jest u mnie. Kocham Cię.x "

Schowałam telefon i włączyłam radio, w którym usłyszałam swoje imię.

Hejka ;)
Chciałabym podziękować wszystkim czytelnikom za wspaniałe komentarze, które sprawiają, że mam ochotę Was wszystkich mocno wyściskać i ucałować. Jesteście świetni, a wasze opinie motywują mnie do pisania. Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję.

Widzę, że 15 komentarzy nie sprawia Wam już trudności, więc poproszę o 20, chociaż wiem, że to nie fair. Przepraszam ;) Liczę na Was! Buziaczki ;*