Rozdział 17 - "Uwierz marcheweczko"

Po zjedzonym śniadaniu, Niall wraz z Lou poszli zmęczeni spać. Natomiast Zayn z Liam'em pojechali do szpitala. Ja stwierdziłam, że zostanę w domu. Bardzo chciałam zobaczyć Harry'ego, poczuć jego zapach i przytulić go jak najmocniej, jednak wiedziałam, że spotkanie ze mną byłoby dla niego wielkim szokiem. Postanowiłam obejrzeć jakiś film. Podeszłam do półki z filmami. Chłopcy mięli tego całą kolekcję, a najlepszy był fakt, że wszystko było pogrupowane. Stanęłam przed grupą filmów z napisem komedie. Przejechałam palcem po opakowaniach i zatrzymałam się na filmie "Jak ona to robi?". Wyciągnęłam go i włożyłam do odtwarzacza, po czym szybko pobiegłam do kuchni po duże pudełko lodów czekoladowych. Film nawet nie był wciągający, po prostu siedziałam i zajadałam się lodami patrząc tępo w ekran. Po około półtorej godzinie skończyła się komedia, a ja rozłożyłam się na kanapie w salonie. Leżałam i patrzałam w sufit. Nie rozmyślałam o niczym, miałam pustkę w głowie i było mi z tym dobrze. Nic nie zaprzątało moich myśli, żadne pragnienia ani obawy. Po jakiejś chwili uświadomiłam sobie, że jestem tutaj tylko chwilowo i będę musiała wrócić do domu. Nic nie trwa wiecznie, czy tego chcę czy nie. Niedługo skończą się wakacje i trzeba wrócić do domu, do codzienności, do tego nudnego szarego życia w Polsce. "Debra!" - pomyślałam. Szybko zerwałam się z sofy i pobiegłam do góry do pokoju, który obecnie zajmowałam. Usiadłam przy biurku i włączyłam laptopa. W myślach błagałam żeby moja siostra miała założone konto na, którymś z portali społecznościowych. Jednak moje poszukiwania zakończyły się klęską. Nie znalazłam w internecie żadnych informacji na temat dziewczyny i jej życia. Zrezygnowana wyłączyłam komputer. Podniosłam się z krzesła i skierowałam do kuchni. Chłopcy mięli wrócić o 16 ze szpitala, a było godzina 13. Miałam więc trzy godziny, pomyślałam, że skoro już tu jestem to wypadałoby posprzątać i coś ugotować w zamian za dach nad głową. Zajrzałam do lodówki, która była wypełniona po brzegi. Uśmiechnęłam się do siebie kiedy w głowie pojawił mi się obraz irlandczyka, który wyjada to wszystko w sekundę. Postanowiłam usmażyć rybę a do tego frytki, żeby i Lou miał jakąś przyjemność stwierdziłam, że się poświęcę i zrobię mu jego uwielbiane ciasto marchewkowe. Całe szczęście, że wszystkie potrzebne składniki były w domu. Niechętnie zabrałam się do roboty. Nie lubiłam gotować, chociaż umiałam i wychodziło mi to nieźle, jednak dla mnie było to marnowanie czasu i energii. Kiedy już w kuchni wszystko było gotowe i czekałam tylko na ciasto, przeszłam do salonu żeby posprzątać i nakryć do stołu. Po jakiś 30 minutach wszystko było przygotowane. W tym momencie po schodach zbiegł Lou z Niall'em.

-Co tak pięknie pachnie? Mamy gości? - spytał Louis przeciągając się. Horan w tym czasie wbiegł do salonu.

-Rany! Louis chodź to zobaczyć! - krzyknął irlandczyk. Tomlinson spojrzał na mnie wystraszony i pobiegło do chłopaka.

-Wow! - dało się słyszeć podziw chłopców. - Ty sama to...? Nie wierzę! - powiedział Louis wracając do kuchni.

-Uwierz marcheweczko. - powiedziałam i poklepałam go po ramieniu.

-Ale to wszystko dla nas? Czym sobie na to zasłużyliśmy? - spytał zdziwiony.

-Chciałam Wam za wszystko podziękować. - uśmiechnęłam się.

-Jestem taki głodny, a to wszystko tak pięknie pachnie. - jęczał Niall. - Możemy już jeść?

-Nie, jeszcze nie. Poczekamy na Liam'a z Zayn'em. Zaraz powinni wrócić. - w tym czasie usłyszeliśmy śmiech Daddy Direction i mulata.

-O wilkach mowa! - powiedziałam,a wszyscy spojrzeli na mnie jak na idiotkę. - Co?

-Wybacz, ale my nie rozumiemy polskiego. - wytłumaczył BooBear, a ja zaczęłam się śmiać.

-Wariatka! - powiedział Niall. - Ale za to jak gotuje.

-Jeszcze nie spróbowałeś, więc nie wiesz jak. - sprostowałam i uśmiechnęłam się.

-Vas happenin? - krzyknął Zayn z korytarza.

-Chodźcie, chodźcie. - ponagliłam ich.

-Co robicie? - spytał Liam.

-Czekamy na Was. To skoro już jesteście to umyjcie ręce i siadajcie do stołu. - powiedziałam i wyciągnęłam ciasto z piekarnika.

-Tak jest mamo! - odkrzyknęli i uciekli z kuchni przepychając się. Ja w tym czasie nałożyłam dania na talerze i czekałam na nich z gotowym obiadem.

-Mmm... cóż to za smakołyki? - podszedł do mnie Liam i pocałował w policzek.

-Siadajcie i opowiadajcie co z Harry'm. - powiedziałam kiedy zjawiła się już reszta.

-Z Harry'm dobrze. Tak jak prosiłaś na razie nie wspominaliśmy o Tobie, ale jutro musisz go odwiedzić i przypomnieć mu o sobie. Wy musicie być razem. - uśmiechnął się Zayn i usiadł przy stole.

-Bardzo bym chciała. - zamyśliłam się. - Ale nie chcę mieszać mu w głowie.

-Dziewczyno, czym chcesz mu namieszać? Sobą? Nie pamiętam kiedy ostatnio był tak szczęśliwy. Od kiedy byliście razem, nie było dnia kiedy się nie uśmiechał. Jesteście sobie przeznaczeni. Koniec kropka. - po wygłoszonej przemowie mulata zapadła niezręczna cisza.

-Jestem Wam na prawdę wdzięczna, że pozwoliliście mi u siebie zamieszkać. - uśmiechnęłam się do chłopaków, przerywając ciszę.

-Jak to pozwoliliśmy? - spytał Niall. - Będziesz z nami mieszkać? - uśmiechnął się.

Spojrzałam na niego zdziwiona i przypomniałam sobie, że przecież nikt nie pytał Lou ani Niall'a o zdanie. Zrobiłam niewinną minę i spojrzałam na Zayn'a.

-No tak jakoś wyszło. - powiedział Malik i wzruszył ramionami.

-Jeśli Wam to nie odpowiada to mogę się wyprowadzić.

-Nie, no co ty. Ale jest jeden warunek. - uśmiechnął się chytrze blondyn.

-Jaki?

-Będziesz codziennie robić takie pyszne obiadki. - zaśmiał się, a oczy mu zabłysły.

-Niall! - szturchnął go Liam. - Wiki nie jest naszą gosposią.

-Ale... - zaczął irlandczyk.

-Nie ma sprawy. - uśmiechnęłam się do Liam'a. - To i tak niska cena za to co zrobiliście dla mnie.

-Oj już daj spokój. Nie było tematu. - rzucił Zayn i wrócił do jedzenia.

-A po obiedzie będzie mały deser. - puściłam oczko do Lou, który siedział na przeciw mnie.

-Deser? - spytał zaciekawiony.

-Mam nadzieję, że będzie Ci smakować.

-Ja już zjadłem. - powiedział radośnie BooBear i odsunął talerz.

Kiedy już wszyscy skończyli jeść, ja wsadziłam naczynia do zmywarki i wyciągnęłam ciasto.

-Proszę. - powiedziałam do Lou, podając mu kawałek ciasta.

-Ciasto marchewkowe! - krzyknął radośnie.

-Smacznego chłopcy. - powiedziałam kiedy już wszyscy mięli nałożone po kawałku ciasta.

Po skończonym posiłku i wygłupach przy stole, wróciłam do pokoju Harry'ego i położyłam się na łóżku. Byłam zmęczona, więc stwierdziłam, że się zdrzemnę. Jednak nie było mi to dane. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

-Proszę. - powiedziałam, a w drzwiach stanął Lou.

Jak myślicie po co przyszedł Louis?

Uważacie, że Harry powinien odzyskać pamięć? 

Czekam na wasze komentarze. 

Buziaczki ;*