Rozdział 19 - "Dzięki za wszystko"

-Jak to? A co z Kacprem? Przecież nie chciałaś go widzieć.

-Chciałam wziąć stamtąd swoje rzeczy.

-Czyli tu wrócisz? Nie wyprowadzasz się od nas?

-Jeśli mogę tu wrócić to chętnie. - uśmiechnęłam się do chłopaka. - Poza tym nie mogę cały czas chować się u Was w domu. Muszę stawić czoło problemom.

-W takim razie idę z Tobą. Razem stawimy im czoła. - objął mnie ramieniem i zamknął drzwi.

Droga do domu Kacpra zajęła nam dosłownie chwilę. Zayn cały czas się wygłupiał. Szedł środkiem chodnika i powtarzał, że z nim nie spotka mnie krzywda.

-I'm Bad Boy from Bradford. - powtarzał w kółko, a ja śmiałam się jak nienormalna. Ludzie, którzy przechodzili koło nas albo wybuchali śmiechem, albo patrzeli jak na dwóch czubów, którzy uciekli z wariatkowa. Zayn chyba był z siebie dumny. W końcu uwielbiał być w centrum uwagi. Kiedy byliśmy już przed domem, zrobiłam głęboki wdech i spojrzałam na Malika. Chłopak tylko chwycił mnie za rękę co miało oznaczać, że jest ze mną. Zapukałam. Po chwili drzwi otworzyły się, a w nich stanął Kacper.

-O witam w moich skromnych progach. - ukłonił się w pas i uśmiechnął sztucznie. - Co się stało, że panienka u nas zawitała?

-Przyszłam po swoje rzeczy. Mogę wejść?

-No wchodź. Tylko uważaj, bo jeszcze Ci się tu krzywda stanie.

Pociągnęłam Zayn'a i weszłam do środka. Od razu skierowałam się do swojego pokoju, a właściwie to do pokoju, który kiedyś był mój. Teraz znajdowały się tam tylko moje rzeczy. Otworzyłam drzwi i znów ujrzałam pokój, takim jak go zostawiłam. Nawet piżama, którą rzuciłam na łóżko wciąż leżała na swoim miejscu. Nie było mnie tu zaledwie tydzień, a czułam się jakbym wróciła z dalekiej podróży. Jednak dobrze jest mieć swój własny kąt. Co prawda u chłopaków też miałam jako taki pokój, ale nie był on mój tylko Harry'ego, który w dodatku mnie nie pamiętał.

-Przytulnie tu. - powiedział Zayn, a na dźwięk jego słów aż podskoczyłam. - Wchodzimy do środka czy będziemy stać w progu?

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że stoję w przejściu. Kątem oka zauważyłam mojego kuzyna, który nam się przyglądał. Od razu sprowadziło mnie to na ziemię. Weszliśmy do środka i natychmiast zamknęłam drzwi.

-Zayn?

-Tak? - spytał i usiadł na łóżko.

-A jeśli Harry sobie nie przypomni? - spytałam i usiadłam koło niego.

-Jeśli będziemy mu przypominać to wróci mu pamięć, ale to wszystko zależy tylko od Ciebie. - uśmiechnął się delikatnie. - To co zabieramy? Może wszystko? - nagle usłyszeliśmy ciche pukanie do drzwi. Domyśliłam się, że to Aneta, bo Kacper pewnie by nie pukał, a jeśli już by to zrobił, to nie byłoby ciche pukanie tylko łomot. Wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi, które otworzyłam. Dziewczyna jak mnie ujrzała od razu rzuciła mi się na szyję.

-Wiki, wróciłaś? - spytała po czym spojrzała na Malika, dopiero teraz zdała sobię sprawę z jego obecności. - Zayn! - podbiegła do niego uradowana jak małe dziecko. Relacja między nimi zawsze była podejrzana, czasami wydawało mi się, że między nimi coś jest, ale teraz z perspektywy czasu widzę, że po prostu bardzo się lubią i chyba nie ma w tym nic złego.

-Taa... to może ja wyjdę co? - spytałam patrząc na ich czułości. - Wiecie nie chcę wam przeszkadzać. - zaśmiałam się.

-Możesz iść do kuchni zrobić mi herbatę. - powiedziała i odwróciła się do Zayn'a.

-Dzięki za pozwolenie. Jednak po głębszych przemyśleniach stwierdzam, że nie chcę tam iść. - zrezygnowana usiadłam na łóżku koło Zayn'a i podparłam dłońmi głowę.

-A ty nadal wściekła na Kacpra? Przecież nic takiego się nie stało.

-Nic? Ty słyszysz co mówisz? - oburzyłam się. - Harry leży w szpitalu i w dodatku ma amnezję. - westchnęłam.

-Co!?

-No.

-Ale... ja nic nie wiedziałam. Rany i co wy teraz zrobicie? - spojrzała na mnie wystraszona.

-Spokojnie. Chłopaki się nie muszą martwić. On nie pamięta...tylko mnie.

-Boże! Dlaczego wcześniej nam o tym nie powiedziałaś? Kacper wie?

-Nie no skąd! Niech już lepiej się nie wtrąca.

-On musi wiedzieć. Kacper! Kacper chodź tu! - krzyknęła w stronę drzwi, które po chwili sie otworzyły, a w nich stanął mój kuzyn.

Ja nie chciałam uczestniczyć w tej scenie, więc wyszłam z pokoju i poszłam do łazienki nie odzywając się ani słowem.

-Patrzcie! Wielka pani, poznała kilku sławnych gówniarzy i we łbie jej się przewróciło. - powiedział kiedy omijałam go w drzwiach. Jednak ja nie zwróciłam na to uwagi, po chwili usłyszałam jakiś hałas i łomot. Wbiegłam do pokoju i zobaczyłam Zayn'a i Kacpra szarpiących się. Malik siedział na moim kuzynie i już miał go uderzyć. W ostatniej chwili podbiegłam do niego i zatrzymałam jego rękę.

-Zayn, przestań. Nie warto. - powiedziałam do chłopaka. - A po Tobie się tego nie spodziewałam. - zwróciłam się do kuzyna. - Biorę swoje rzeczy i wynoszę się stąd tak daleko jak to tylko możliwe.

Kiedy już sytuacja była w miarę opanowana, ja zabrałam się za pakowanie swoich rzeczy, których na szczęście nie było za wiele.

-Wiktoria przemyśl to jeszcze raz. Przecież przyjechałaś do nas na wakacje, a my Cię stąd wcale nie wyrzucamy. - powiedziała i przytuliła mnie Aneta.

-No może ty nie. - powiedziałam i spojrzałam w stronę Kacpra, który wstawał z ziemi. Jego oczy były wypełnione złością, ale nie wiem czy dlatego, że Zayn okazał się silniejszy, czy był zły na mnie.

-Och daj spokój. Nie zwracaj na niego uwagi. - powiedziała i machnęła ręką w stronę swojego chłopaka. - Przejdzie mu.

-Dobra nie ważne przejdzie czy nie, ja nie chcę z nim już mieć nic wspólnego. Przepraszam. - powiedziałam i spakowałam ostatnie rzeczy. - Dzięki za wszystko.

Po tych słowach opuściłam mieszkanie mojej rodziny wraz z mulatem i ruszyliśmy przed siebie. Teraz wszystko się zmieni.

Tak więc moi drodzy zdecydowaliście na dodawanie tytułów, więc dodaję. 

Dziękuję bardzo za wasze komentarze, jednak zauważyłam, że po 7 przestajecie komentować. Cieszę się, że w ogóle ktoś komentuje, ale według mnie jest to nie wiele. Wiem, że stać was na więcej. Napisałam dodatkowy rozdział i jeśli chcecie dodam go jeszcze dzisiaj jeśli zobaczę minimum 10 komentarzy. Buziaczki ;*