Rozdział 15 - "Nie wiedziałam, że macie gościa"

Weszłam do kuchni. Przy stole siedzieli Liam z Zayn'em, a na przeciw nich siedziała brunetka w średnim wieku.

-Dzień dobry. - powiedziałam niepewnie.

-Dzień dobry. - odpowiedziała kobieta.

-Nie wiedziałam, że macie gościa. Nie będę przeszkadzać, przepraszam. - po tych słowach zaczęłam się wycofywać.

-Poczekaj. - powiedziała kobieta i podeszła do mnie. - Ty jesteś tą dziewczyną, z którą spotyka się mój syn, tak? - spytała, domyśliłam się, że chodzi jej o Harry'ego. Moje serce przyśpieszyło. Bałam się, że kobieta rzuci się na mnie lub będzie obwiniać za to, że Harry leży w śpiączce. Już i tak wystarczająco się winiłam.

-Tak. - wydusiłam z siebie i spojrzałam wystraszona na Liam'a.

-Jestem Anne. Mama Harry'ego. Miło mi Cię poznać, szkoda, że w takich okolicznościach. - powiedziała i mocno mnie przytuliła. - Musimy się trzymać razem. - szepnęła.

Odwzajemniłam uścisk, a po policzkach zaczęły spływać mi łzy. Słyszałam ciche łkanie Anne. Czułam się podle, ponieważ to wszystko co teraz miało miejsce, było moją zasługą. Nie powinno mnie tu nigdy być, nie powinniśmy się spotkać. Jedyne co pozostawało to wyjechać, jednak część mnie nie dopuszczała do siebie myśli o opuszczeniu Londynu. Wyjazd wiązał się z rozstaniem, a tego nie chciałam. Jednak nie miałam wyboru, to już postanowione.

-Usiądź z nami. - powiedziała kobieta wycierając łzy. - Muszę Cię w końcu poznać. Harry tyle mi o Tobie opowiadał. - posłała mi słaby uśmiech.

-Dziękuję, ale nie chciałabym przeszkadzać.

-I tak już miałam wychodzić. Przyszłam tylko sprawdzić jak radzą sobie chłopcy. - spojrzała w stronę chłopaków. -Ale widzę, że mają opiekę, więc mogę przestać się martwić. - powiedziała i spojrzała na mnie. - Wiesz, że są dla mnie jak czterej synowie, których nigdy nie miałam?

Nie odpowiedziałam nic. Spojrzałam na Payn'a i Malika, chłopcy uśmiechnęli się smutno. Zrobiło mi się ciężko na sercu. Teraz byłam pewna, że cała ta chora sytuacja jest tylko i wyłącznie moją zasługą.

-No dobrze. To ja nie będę was męczyć. - powiedziała przerywając ciszę. - Wracam do Harrolda. - pogłaskała mnie po ramieniu.

Liam odprowadził Anne do drzwi. Po minucie wrócił. Ja w tym czasie zaczęłam robić kanapki. Kiedy skończyłam, wzięłam talerz pełen jedzenia i usiadłam przy stole z chłopakami. Odechciało mi się jeść, choć mój żołądek nadal wołał o posiłek. Sięgnęłam więc po najmniejszą z kanapek.

-Jedzcie. - powiedziałam i podsunęłam talerz chłopakom.

-Jakoś nie mam ochoty. - powiedział Liam.

-Ja też nie. - Zayn zerwał się na równe nogi. - Nie potrafię tak siedzieć bezczynnie! - krzyknął.

Sytuacja zrobiła się tak napięta, że skręciło mnie w żołądku. Zebrało mi się na wymioty. Nie wytrzymałam i pobiegłam do łazienki. To było za trudne. Nie potrafiłam przestać się winić. Stwierdziłam, że muszę jak najszybciej zakończyć tą chorą sytuację. Musiałam wyjechać. Podeszłam do zlewu, przemyłam twarz i spojrzałam w lustro.

-Teraz albo nigdy. - powiedziałam do siebie.

Wytarłam twarz i wróciłam do pokoju. Nie miałam ze sobą żadnych bagaży, co ułatwiało sprawę. Podeszłam do biurka, sięgnęłam po kartkę i długopis, i zaczęłam skrobać na papierze.

Przepraszam Was za wszystko. Nie tak miało to wyglądać, gdybym tylko mogła cofnąć czas... Nie żałuję, że Was poznałam, ale nie potrafię dłużej dźwigać tego ciężaru. Nie chcę dłużej ranić bliskich. Musiałam wyjechać. Kocham Was i nigdy nie przestanę.

Wiktoria

Postanowiłam poczekać, aż chłopcy zasną. Nie mogło to trwać długo, gdyż było już późno. Spojrzałam na zegarek. Była godzina 22:35. Na korytarzu usłyszałam kroki. Szybko pobiegłam w stronę łóżka i położyłam się na nim. Sekundę później drzwi otworzyły się i do środka wszedł Zayn.

-Wiki śpisz? - powiedział stojąc w progu.

Nie usłyszał odpowiedzi. Modliłam się, żeby sobie już poszedł. Marna ze mnie aktorka, pewnie nie wytrzymałabym jego obecności i zdradziłabym się ze swoim planem. Bałam się, że zobaczy list.

"Głupia. Trzeba było na drzwiach go jeszcze przykleić" – pomyślałam. Jednak Malik chyba go nie zauważył. Podszedł do mnie i przykrył mnie kołdrą. Chwilę później leżał już na łóżku obok mnie i mocno obejmował. Stwierdziłam, że poczekam aż zaśnie i wtedy wprowadzę plan w życie. Miałam nadzieję, że Liam już śpi. Po około godzinie postanowiłam sprawdzić czy mój przyjaciel już odpłynął do krainy snu.

-Zayn? -szepnęłam. Zero odpowiedzi. - Zayn? - spytałam głośniej.

Kiedy się nie odezwał byłam pewna, że śpi. Powoli zdjęłam jego rękę z moich bioder. Delikatnie odsunęłam się od chłopaka, a po chwili już pewnie stałam na podłodze. Podeszłam na palcach do biurka, na którym leżał list. Wzięłam go i podeszłam z powrotem do łóżka. Położyłam list na kołdrze obok chłopaka i pocałowałam go w policzek. Spojrzałam na niego ostatni raz, a moje serce pękło na drobne kawałeczki. Nie miałam już nawet siły płakać. Odwróciłam się na pięcie i po cichu opuściłam pomieszczenie. Ciężko mi było ominąć pokój Liam'a. Ręce aż rwały się żeby nacisnąć i na klamkę, jednak jakoś dałam radę. Szybko zeszłam na dół, nie chciałam dłużej przebywać w tym domu. W salonie panowały egipskie ciemności. Niechcący wpadłam na szafkę, która stała tuż przy wyjściu. Pech chciał, że stał na niej wazon z kwiatami, który właśnie spadł na podłogę.

W tym momencie zapaliło się światło.

Kochani dziękuję! Jest mi naprawdę miło czytać wasze opinie. Każdy nowy komentarz motywuje mnie do pisania. Kocham pisać dla Was, mimo, że nie jest to najlepiej napisane, robię to z sercem.

Chciałabym abyście pisali o każdym pomyśle jaki macie, bardzo liczę się z waszym zdaniem.
Buziaczki ;* ;* ;*